Het is heel mooi dat ik plotseling het oude pasfotootje van mijn oma zie. Zij deed in 1952 een paspoortaanvraag om naar Nederland te komen. Toen nog een jonge vrouw. Op de aanvraag liften drie van haar kinderen mee. Hun gezichtjes kijken me vrolijk aan.
Het Indisch Oud-Paspoortarchief is sinds kort digitaal te bekijken. Hierin zitten ongeveer 150.000 paspoortaanvragen van mensen die het voormalig Nederlands-Indië moesten verlaten. Gretig zocht ik naar mijn grootouders, en hun kinderen. Mijn opa heeft nooit een paspoortaanvraag gedaan, want hij wilde niet weg uit Indonesië. Helaas van hem dus geen fotootje. Het gezin vertrok zonder hem.
De paspoortaanvragen zijn gele kaarten. Iets wat je kan vasthouden. Tastbare herinneringen die de start van een migratie laten zien. De achterkanten van de kaarten zijn niet te downloaden, daarvoor moet ik naar het Centrum voor familiegeschiedenis (CBG) zelf.
In de kaarten schuilen vele (koloniale) familieverhalen. Je leest wat voor werk ze deden. Waar ze woonden. Je leest wie met een inlandse trouwde. Wie als scholier naar Nederland vertrok. Of wie als Belg of Fransman in de 19e eeuw naar Indië kwam. En nog veel meer. Stamboomliefhebbers zullen smullen.
Mijn oude vader vond het fijn om het fotootje te zien van zijn destijds jonge moeder. Zijn aanvraag zit ook in het archief. Ach, zei hij, straks ben ik ook verdwenen en besta ik alleen nog op papier…
Heel veel dank aan de vrijwilligers en de mensen van het Centrum voor familiegeschiedenis voor het digitaliseren en inscannen van de paspoortaanvragen!
